Μέχρι πρόσφατα πίστευα ότι τα καθήκοντα μιας δημοτικής αρχής ήταν:
Πρώτον να διαφυλάττει αυτά που έχει και κατά δεύτερον να τα βελτιώνει. Αν μια διοίκηση δεν μπορεί να το κάνει τότε σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί ικανή και πετυχημένη. Γίνεται ακόμα χειρότερο όταν τους έχεις ενημερώσει και τους το έχεις υποδείξει το πρόβλημα μήνες πριν. Και μάλιστα όταν το έκανες, το μόνο που εισέπραξες ήταν η αλαζονική απάντηση πολύ υψηλόβαθμου “Έλα ρε Σοφτά! Σε είχα για πιο σοβαρό!!! Τώρα θα μας κάνεις και εσύ αντιπολίτευση….. με τις λακκούβες;;
Πάμε λοιπόν στην ιστορία μας.
Ήταν Ιούλιος 2018 όταν λοιπόν είχαμε αναρτήσει μια μια ιστορία και φωτογραφία μιας λακκούβας στο κεντρικό δρόμο Γεωργιανής – Νικήσιανης όπου ένα φυτό είχε αρχίσει να μεγαλώνει. Βέβαια το σοβαρό της υπόθεσης είναι ότι κάποιος στην καταγγελία διαβάζει: και τις τρις βδομάδες που είμαι εδώ τις να βλέπω να βουλιάζουν όλο και πιο πολύ.
Η ιστορία & η φώτο με το φυτό τότε είχε γίνει viral και μάλιστα και κάτι ανάλογο έπαιξε και στο Παλαιοχώρι
Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρα τα δυο άρθρα ΕΔΩ και ΕΔΩ.
Ήταν λοιπόν Ιούλιος το καλοκαίρι που μας πέρασε όταν μας υπέδειξαν το πρόβλημα (το οποίο δεν ήταν και πολύ φρέσκο) και εμείς το δημοσιεύσαμε και το μεταφέραμε σε κάποιους εκεί ψηλά στην διοίκηση λαμβάνοντας την αφοπλιστική απάντηση που προ ανέφερα.
Από τότε κανείς δεν ασχολήθηκε ξανά, κανείς όλους αυτούς τους μήνες ούτε καν παρατήρησε πόσο έχει υποχωρήσει το οδόστρωμα (αναφερόταν στην επιστολή ότι βουλιάζει), κανείς “υπεύθυνος” δεν βλέπει την καθίζηση από την διάβρωση ειδικότερα τώρα μετά τα πρόσφατα χιόνια και τις έντονες βροχές. Όπως βλέπετε στις φώτο πιο κάτω σε αυτή την απαράδεκτη λύση με λίγο τσιμεντάκι, τις πέτρες και άμμο που καυτηριάζαμε τον Ιούλιο βλέπουμε το νερό πήρε την άμμο (και το κακόμοιρο λουλουδάκι) και άνοιξε μια τρύπα με αποτέλεσμα η συνεχή ροή να έχει διαβρώσει επικίνδυνα το υπέδαφος σε μια μεγάλη ακτίνα. Αν κάποιος βάλει το χέρι του στην τρύπα θα δει ότι κάτω από την άσφαλτο δεν υπάρχει τίποτα, μόνο καινό. Η καθίζηση και οι ρωγμές (ανοίγματα) στη άσφαλτο είναι πλέον τόσο φανερά (αλλά όχι στους υπεύθυνους) που ήδη πολλοί οδηγοί στο σημείο περνάνε στο αντίθετο ρεύμα κατά την κάθοδο.
Δεν ξέρω πως να ονομάσω ή να χαρακτηρίσω το “ταλέντο” μιας διοίκησης να μετατρέπει μια τρύπα (πρόβλημα) 35Χ50 cm κόστους χ σε μια σημαντική ζημία (τουλάχιστον μέχρι σήμερα) 3.50Χ3.50 m.(και αγνώστου βάθους) κόστους χ100.
Μπορεί κάποιος να είναι κιμπάρης με τα λεφτά των άλλων και να επιτρέπει (για μη αλλά και για εύλογους λόγους) ένα μικρής αξίας έργο να μετατρέπεται σε μεγάλη εργολαβία και η όλη η υπόθεση θα ήταν για γέλια αλλά δυστυχώς δεν θα γελάσουμε γιατί στη συγκεκριμένη περίπτωση από κει καθημερινά περνάνε πολλά ι.χ αλλά και δεκάδες λεωφορεία του ΚΤΕΛ , βλέπετε είναι είναι ο κεντρικός δρόμος Γεωργιανής Νικήσιανης. Η διάβρωση είναι μεγάλη και όπως έγραψα αν κάποιος βάλει το χέρι του στην τρύπα θα δει ότι κάτω από την άσφαλτο δεν υπάρχει τίποτα, μόνο καινό, τώρα που ζούμε τα “έντονα” καιρικά φαιναίμενα (σικ) το συγκεκριμένο σημείο γίνεται πλέον μη ασφαλές. Σε μια επόμενη έντονη νεροποντή κανείς δεν ξέρει. Είδαμε σε άλλα σημεία του δήμου τι έγινε. Πρόβλεψη, μη αλαζονεία και έργο χρειάζεται.
Και όσο για την προσφιλή τακτική τις τρύπες & λακκούβες να τις κλείνουμε με πέτρες και άμμο ή λίγο τσιμέντο χρησιμοποιείτε εδώ και χρόνια και σε κεντρικό δρόμο της Ελευθερούπολης της Αθλητικής Ευρωπαϊκής Πόλης και όταν τα μιλιούνια επισκεπτών της Ευρωπαϊκής Αθλητικής Πόλης έρθουν και θα θελήσουν να πάνε στο ταχυδρομείο της Ελευθερούπολης να ταχυδρομήσουν καρτ ποστάλ, θα πρέπει να περάσουν από εδώ……
Και σταματώ εδώ γιατί απλά θέλω να προειδοποιήσω και όχι απλώς να φανώ, απλά αντιπολιτευτικός.
Και λίγο Κωνσταντίνος Καβάφης
«Όσο μπορείς»
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.
Α και κάτι πιο μπανάλ που έλεγε η γιαγιά μου:
Τα μεταξωτά βρακιά θέλουν κι επιδέξιους κώλους